Publikacje prasowe i naukowe

•  z 20 października 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 391/22 ze skargi na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Białymstoku z kwietnia 2022 roku w postaci noty księgowej w przedmiocie obciążenia sumą pieniężną za depozyt broni, w którym Sąd stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności oraz zasądził od Komendanta Wojewódzkiego Policji w Białymstoku na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd zauważył, że: „Inna jest sytuacja prawna osoby deponującej broń w depozycie policyjnym, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej i nie ma uprawnień do jej posiadania, a inna osoby, która posiadała tę broń legalnie przed śmiercią właściciela broni i nadal ją posiada legalnie po tej śmierci. W tym drugim przypadku zachodzi bowiem brak obowiązku złożenia broni do depozytu w trybie art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z 1999 r. o broni i amunicji, a to z kolei pociąga za sobą brak możliwości obciążenia deponującego obowiązkiem poniesienia opłaty za depozyt”.

Wyrok jest prawomocny od 26 września 2023 roku.

• z 19 października 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 663/23 ze skargi na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Białymstoku Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia 10 lipca 2023 roku o numerze BI.RPU.533.7.2023.AK w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie niewłaściwego utrzymania urządzeń wodnych, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że: „Trwała i nieodwracalna utrata funkcji przez urządzenia wodne, w szczególności zanik rowów melioracyjnych lub ich legalna likwidacja, wyklucza zastosowanie dyspozycji art. 191 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (Dz.U. z 2023 r. poz. 1478)”.

Wyrok jest prawomocny od 19 grudnia 2023 roku.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 201 z 29 sierpnia 2024 roku, w publikacji Pawła Rochowicza pt. „Postęp techniczny na koszt klienta nie jest innowacją” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 465/23 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 października 2023 roku, nr 0111-KDWB.4010.2.2023.2.HK w przedmiocie przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd wywiódł, że: „Wynikające z art. 18eb ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587) koszty poniesione w celu zwiększenia przychodów obejmują, w zakresie wydatków pracowniczych, wyłącznie wydatki poniesione na zakup biletów lotniczych pracownikom oraz wydatki na zakwaterowanie i wyżywienie pracowników (art. 18eb ust. 7 pkt 1) lit. b i c). Pozostały zakres tego przepisu nie odnosi się do wydatków pracowniczych”.

Wyrok jest prawomocny od 15 marca 2024 roku.

W dwumiesięczniku „Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych” nr 4 z okresu: lipiec-sierpień 2024 roku opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 15 września 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 492/22 ze skarg: skarżącej i Rzecznika Praw Obywatelskich przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Białymstoku na czynność Komendanta Placówki Straży Granicznej w M. z września 2021 roku w przedmiocie zawrócenia do linii granicy państwowej, w którym Sąd uwzględniając skargę stwierdził bezskuteczność zaskarżonej czynności oraz zasądził od Komendanta Placówki Straży Granicznej w M. na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Podstawą uwzględnienia skarg było uznanie, że stanowiący wyłączną podstawę prawną tej czynności § 3 ust. 2b rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 marca 2020 roku w sprawie czasowego zawieszenia lub ograniczenia ruchu granicznego na określonych przejściach granicznych, pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa wyższej rangi, tj. z normami zawartymi w ustawie z dnia 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach oraz w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 roku o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także prawem unijnym, postanowieniami wiążących Polskę umów międzynarodowych oraz Konstytucji RP. Skutkiem zastosowania tego przepisu było natomiast pozbawienie skarżącej obywatelki Iraku podstawowych gwarancji wynikających z szeroko rozumianego prawa uchodźczego.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną Prokuratora Regionalnego w Białymstoku od powyższego orzeczenia wyrokiem z 9 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II OSK 2749/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyroki są prawomocne.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 160 z 19 sierpnia 2024 roku, w artykule Mariusza Szulca i Agnieszki Pokojskiej pt. „Będą zmiany w CIT i PIT. Wiemy, kto zyska, kto straci” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 34/23 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z listopada 2022 roku w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Skład orzekający zauważył, że tworzenie nowych rozwiązań w branży informatycznej jest utrudnione bez wykorzystywania dotychczasowych osiągnięć w tej dziedzinie. Jeśli programista tworzy oprogramowanie, w którym wykorzystuje swoje własne pomysły oraz udoskonala dostępne rozwiązania informatyczne, to prowadzi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 5a pkt 38-40 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm., dalej zwana „u.p.d.o.f.”). W związku z tym, tworzone programy komputerowe mieszczą się w definicji kwalifikowanych praw własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f., dlatego taka działalność może być oprocentowana pięcioprocentową (5%) podstawą opodatkowania, która jest wymieniona w art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., w ramach tzw. ulgi „IP Box”.

Wyrok jest prawomocny od 7 kwietnia 2023 roku.

W miesięczniku „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych” nr 7 z lipca 2024 roku w artykule Bogumiła Pahla pt. „Opodatkowanie parownic zlokalizowanych na stacjach LNG. Studium przypadku” autor powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 823/19 ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ulicy L. w Białymstoku na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z września 2019 roku, w przedmiocie nakazu wykonania określonych czynności, w którym Sąd uchylił zaskarżoną decyzję w części.

Sąd uznał, że brama została zamontowana po oddaniu obiektu do użytkowania i po wejściu w życie planu miejscowego z 2011 roku. Została wykonana z naruszeniem ustaleń tego planu, co trafnie zostało zakwalifikowane przez organ administracji jako istotne odstąpienie od ustaleń i warunków przewidzianych w przepisach (art. 50 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane dalej: P.b.). Organ przy tym dokonał „podwójnej kwalifikacji”, bowiem wskazał, że jest to istotne naruszenie warunku pozwolenia na budowę oraz naruszenie przepisów prawa miejscowego. Niezgodność z regulacjami prawa miejscowego powoduje natomiast dwojakiego rodzaju konsekwencje. Po pierwsze, uzasadnia kwalifikację wykonania bramy z art. 50 ust. 1 pkt 4 P.b. Po drugie, nawet gdyby postępowanie potoczyło się w kierunku istotnego odstąpienia od warunków pozwolenia na budowę (jako ingerencja w projekt zagospodarowania terenu – art. 36a ust. 5 pkt 1 P.b.) – w następnej kolejności należałoby nałożyć na inwestora obowiązek przedłożenia projektu zamiennego (art. 51 ust. 1 pkt 1 P.b.). To zaś wiązałoby się z koniecznością oceny tego projektu z punktu widzenia zgodności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 35 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 1 pkt 3 in fine P.b.). Ponadto, zgodnie z art. 3 pkt 9 P.b., ogrodzenia zostały przez ustawodawcę zaliczone do urządzeń budowlanych. Jako ogrodzenie zatem należy zakwalifikować omawianą bramę wjazdową.

Wyrok jest prawomocny od dnia 13 czerwca 2020 roku.

Dodatkowo w dziale „Orzecznictwo sądów administracyjnych”, został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Mateusza Kownackiego. W pierwszej części tekstu, autor przedstawia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 lutego 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt III FSK 1473/22 dotyczący opodatkowania podatkiem od nieruchomości lokali przeznaczonych na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych innych osób niż podatnik. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: „Za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie będą mogły być uznane te części budynku mieszkalnego, które są wykorzystywane (zajęte) na cele mieszkalne, przez co należy rozumieć trwałe zaspokajanie podstawowych potrzeb mieszkaniowych posiadacza lokalu, nawet wówczas, gdy ich oddanie przez podatnika (np. dewelopera, spółdzielnię mieszkaniową, spółkę komunalną, podmiot działający w formule społecznej agencji najmu albo społecznej inicjatywy mieszkaniowej lub innego właściciela będącego przedsiębiorcą) do korzystania osobom trzecim dla realizacji tej funkcji (zajęcie na cele mieszkalne) nastąpiło w ramach gospodarczej działalności podatnika (np. komercyjnego najmu). Istotne jest, by w budynku (lokalu) mieszkalnym realizowany był cel polegający na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych w przedstawionym wyżej rozumieniu. Bez znaczenia pozostaje natomiast okoliczność, czy funkcja ta (tzn. mieszkaniowa) realizowana jest przez podatnika czy jego najemcę”.

Wyrok jest prawomocny.

W drugiej części publikacji został opisany wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 9 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gd 109/24 związany z pojęciem „kondygnacji” na gruncie podatku od nieruchomości. Sąd uznał, że: Przepisy prawa podatkowego w zakresie pojęcia „kondygnacja” nie zawierają odesłania do prawa budowlanego, albowiem zamieszczone w art. ta ust. 1 pkt i i 2 u.p.o.l. (ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych – przyp. red.) odesłania do przepisów prawa budowlanego dotyczą wyłącznie definiowania określeń budynku i budowli. Skoro zatem w omawianym zakresie przepisy prawa podatkowego nie zawierają odesłania do Prawa budowlanego, to tym bardziej niezasadne jest odwoływanie się w zakresie terminu „kondygnacja” do aktów wykonawczych wydanych na podstawie przepisów prawa budowlanego.

Wyrok jest nieprawomocny.

W kwartalniku „Orzecznictwo w sprawach samorządowych” nr 2 z okresu kwiecień-czerwiec 2024 roku powołano się na poniższe orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• w artykule Magdaleny Raguszewskiej omawiającym następujące zagadnienie: „Uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia przez podmiot planujący realizację przedsięwzięcia (wnioskodawcę) - brak w ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko regulacji różnicujących sposób doręczenia decyzji środowiskowej na zasadach wskazanych w art. 49 k.p.a. w odniesieniu do poszczególnych stron postępowania”,
  • wyrok z dnia 16 września 2019 roku, w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 509/19 ze skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z czerwca 2019 roku w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania w sprawie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach na rzecz skarżącego kwotę 597 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
    
    Sąd uznał, że: „W przypadku obwieszczeń w różnych miejscach i w różnych terminach należy ustalić, kiedy ukazało się po raz pierwszy ostatnie z obwieszczeń i ten dzień traktować jako dzień rozpoczęcia biegu czternastodniowego terminu, którego upływ skutkuje uznaniem doręczenia decyzji za skuteczne w trybie art. 49 k.p.a. (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks Postępowania Administracyjnego – przyp. red.).
    
    Wyrok jest prawomocny od 22 czerwca 2020 roku.
     
• w glosie aprobującej Dominika J. Kościuka do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 października 2022 r. o sygn. akt II SA/Wa 433/22 pt. „Wezwanie do uzupełnienia podania w sprawach odmowy dostępu do informacji publicznej”,
  • wyrok z dnia 1 października 2020 roku, w sprawie o sygnaturze akt II SAB/Bk 62/20 ze skargi na bezczynność Burmistrza Wasilkowa w przedmiocie rozpatrzenia wniosku w sprawie organizacji ruchu, w którym Sąd:
    1. zobowiązał Burmistrza Wasilkowa do rozpoznania wniosku skarżących z sierpnia 2019 r., w terminie 30 dni od zwrotu akt administracyjnych organowi;
    2. stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności;
    3. stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa;
    4. wymierzył organowi grzywnę w kwocie 500 złotych;
    5. zasądził od Burmistrza Wasilkowa na rzecz skarżących kwotę po 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
    
    Sąd wywiódł, że: „Jeśli ustawodawca w określonej kategorii spraw nie wskazał zasady oficjalności lub zasady skargowości jako wyłącznej do zainicjowania postępowania administracyjnego, znajduje zastosowanie zasada ogólna z art. 61 § 1 k.p.a. (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks Postępowania Administracyjnego, dalej: k.p.a. – przyp. red.)., dopuszczająca obydwa sposoby wszczęcia postępowania. W przypadku zaś gdyby podanie zawierało braki formalne, należy zastosować regulację zawartą w art. 64 k.p.a., zaś gdyby żądanie wniosku organ uznał za niezrozumiałe lub niejednoznaczne, powinien zwrócić się do jego autora lub autorów o doprecyzowanie żądania lub dodatkowe wyjaśnienia”.
    
    Wyrok jest prawomocny od 26 marca 2021 roku.

W dwumiesięczniku „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” nr 3 z 2024 roku przedstawiono wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 374/23 ze skargi na postanowienie Wojewody Podlaskiego z dnia 3 kwietnia 2023 roku o numerze ABII.7840.13.2023.MM-a w przedmiocie sprostowania z urzędu oczywistej omyłki pisarskiej w postanowieniu nakładającym obowiązek uzupełnienia zgłoszenia robót budowlanych polegających na budowie budynku rekreacji indywidualnej, w którym Sąd uchylił postanowienie wydane przez organy obu instancji.

Sąd zauważył, że: „Portal e-Budownictwo nie zastępuje e-PUAP-u lub elektronicznej skrzynki podawczej, ale wyłącznie umożliwia wygenerowanie dokumentu, który użytkownik może złożyć do właściwego organu w dowolny sposób przewidziany przez przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.”.

Wyrok jest prawomocny.

W wymienionym wyżej dwumiesięczniku nr 3/2024 przedstawiono także wyrok z dnia 24 stycznia 2024 roku w sprawie I SA/Bk 465/23 ze skargi na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 6 października 2023 roku Nr 0111-KDWB.4010.2.2023.2.HK, w którym sąd skargę oddalił.

W uzasadnieniu orzeczenia sąd stwierdził: „Wynikające z art. 18eb ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587) koszty poniesione w celu zwiększenia przychodów obejmują, w zakresie wydatków pracowniczych, wyłącznie wydatki poniesione na zakup biletów lotniczych pracownikom oraz wydatki na zakwaterowanie i wyżywienie pracowników (art. 18eb ust. 7 pkt 1) lit. b i c). Pozostały zakres tego przepisu nie odnosi się do wydatków pracowniczych.”.

Wyrok jest prawomocny.

W miesięczniku „Przegląd Podatkowy” Nr 7/2024 ukazał się artykuł Damiana Kłosowicza, pt. „ Fakturowanie własnych spółek przez wspólników i członków zarządu w praktyce interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej i Szefa KAS”, w którym autor opisuje m.in. procedurę odmowy wydania interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b § 5b pkt 1 Ordynacji podatkowej i powołuje się na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku dnia 29 listopada 2023 roku, wydane w sprawach o sygnaturach akt I SA/Bk 399/23 i I SA/Bk 400/23. W wyrokach tych Sąd oddalił skargi na postanowienia Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o odmowie wydania interpretacji indywidualnej i stwierdził: „[...] na podstawie art. 14b § 1 o.p. Dyrektor KIS, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zgodnie z art. 14b § 2 o.p. wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Osoba składająca wniosek obowiązana jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b § 3 powołanej ustawy). Odmawia się jednak, w drodze postanowienia, wydania interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą (art. 14b § 5b o.p.):
1) stanowić czynność lub element czynności określonej w art. 119a § 1 lub
2) być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści, lub
3) stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.”.

Wyroki są prawomocne.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 133 z 10 lipca 2024 roku zamieszczono artykuł Patrycji Otto pt. „Za błędną decyzję płaci (nie tylko) urząd”. Omawiając zagadnienie, autorka przytoczyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 maja 2012 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 71/12 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego o numerze OB-I.622.15.2011.EN w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie anulowania czynności materialno-technicznej unieważnienia dowodu osobistego, którym Sąd oddalił skargę.

Skład orzekający w sprawie stwierdził,  że „ czynność materialno – techniczna unieważnienia dowodu osobistego nie podlega zaskarżeniu w administracyjnym toku instancji a do jej anulowania również administracyjny tok instancji nie został przewidziany w ustawie o ewidencji ludności i dowodach osobistych [...]. Podkreślić należy, że kompetencja określonego organu administracji publicznej do wydania decyzji w sprawie, musi wynikać z konkretnego upoważnienia zawartego w przepisie. Kompetencji tej nie można domniemywać, a regulacja w zakresie umocowania organu do wydania decyzji w określonej kategorii spraw, musi być wyraźna”.

Wyrok jest prawomocny od 3 lipca 2012 roku.

W miesięczniku „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych” nr 6 z czerwca 2024 roku powołano się na poniższe wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• w artykule Rafała Dowgiera pt. „Zmiana sołtysa a inkaso podatków i opłat lokalnych” autor powołał się na wyrok z dnia 14 marca 2012 roku w sprawie o sygnaturze I SA/Bk 474/11 ze skargi Prokuratora Rejonowego w Suwałkach na uchwałę Rady Gminy w B. z listopada 2005 roku, w przedmiocie ustalenia stawek opłaty targowej, w którym Sąd: stwierdził nieważność § 4 ust. 1 zaskarżonej uchwały oraz stwierdził, że w zakresie, o którym mowa w pkt 1 sentencji wyroku zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Sąd stwierdził, że: „Realizacja uprawnień rady gminy w zakresie określenia inkasentów powinna nastąpić w uchwale w sposób na tyle precyzyjny, aby nie było wątpliwości na kogo ten obowiązek został nałożony”.

Wyrok jest prawomocny od 1 maja 2012 roku.

• w publikacji Marka Szałkiewicza pt. „Wybrane problemy wyceny nieruchomości na potrzeby ustalenia opłaty adiacenckiej w świetle orzecznictwa oraz rozporządzenia w sprawie wyceny nieruchomości” przytoczono wyrok z dnia 2 czerwca 2020 roku w sprawie o sygnaturze II SA/Bk 36/20 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z listopada 2019 roku w przedmiocie ustalenia opłaty planistycznej, w której Sąd oddalił skargę.

Sąd pokreślił, że „Pomimo tego, że operat jest autorską opinią specjalisty posiadającego w tym kierunku stosowną wiedzę oraz uprawnienia, to sporządzający go rzeczoznawca nie ma jednak pełnej swobody w określaniu wartości nieruchomości. Musi bowiem mieć na względzie regulacje prawne normujące zasady oraz wytyczne w zakresie wyceny nieruchomości. Okoliczność ta winna zostać uwzględniona w trakcie oceny operatu szacunkowego, dokonywanej w toku postępowania administracyjnego, a następnie skontrolowana przez sąd administracyjny”.

Wyrok jest prawomocny od 1 sierpnia 2020 roku.

Dodatkowo w dziale „Orzecznictwo sądów administracyjnych”, został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Mateusza Kownackiego.

Autor koncentruje się na definicji całości techniczno-użytkowej i urządzenia budowlanego przed i po 28 czerwca 2015 roku, w tym celu przedstawia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2024 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt III FSK 945/23.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 130 z 6 czerwca 2024 roku, w publikacji Katarzyny Dulewicz pt. „Bezrobotny nie może podjąć pracy przed przyznaniem bonu na zasiedlenie” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 19 marca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 52/24 ze skargi na czynność Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w Bielsku Podlaskim, o numerze ZC.5282.1.9.2023.MKK w przedmiocie bonu na zasiedlenie, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd wywiódł, że: „Podjęcie zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub działalności gospodarczej przed przyznaniem bonu na zasiedlenie (zawarciem umowy), powoduje zdaniem Sądu, że osoba, która ubiega się o to wsparcie nie może go otrzymać”.

Wyrok jest prawomocny od 10 maja 2024 roku.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 108 z 5 czerwca 2024 roku zamieszczono artykuł Piotra Wancke pt. „Czy można zakwestionować wycenę nieruchomości sporządzoną przez rzeczoznawcę majątkowego”. Autor, omawiając zagadnienie, przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 stycznia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 802/23 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego o numerze WG-VI.7534.149.2023.AM w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania za nieruchomość, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd zauważył, że „Organ administracji nie może zamiast rzeczoznawcy majątkowego i wbrew jego opinii przyjąć, że wartość nieruchomości jest inna niż przyjął rzeczoznawca majątkowy, ale może, a nawet jest do tego zobowiązany w ramach oceny dowodów w postępowaniu administracyjnym, domagać się wyjaśnień od rzeczoznawcy majątkowego w razie, gdy operat czy to zdaniem organu, czy strony postępowania, zawiera niejasności, błędy lub stwierdzenia nieodpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy (por. wyroki w sprawach II OSK 1611/12 z dnia 3 grudnia 2013 r.; I OSK 364/15 z dnia 8 stycznia 2016 r., oraz II SA/Gd 167/16 z dnia 31 sierpnia 2016 r., CBOSA)”.

Wyrok jest prawomocny od 21 marca 2024 roku.

W miesięczniku „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych” nr 5 z maja 2024 roku opublikowano glosę pt. „Wymiar opłaty adiacenckiej następcy prawnemu zmarłego właściciela nieruchomości” autorstwa Andrzeja Gorgola do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 maja 2023 roku w sprawie o sygnaturze II SA/Bk 207/23 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z stycznia 2023 roku o numerze 400.282/C-13/2/2022 w przedmiocie opłaty adiacenckiej, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd uznał, że „Opłata adiacencka w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości stanowi niepodatkową należność budżetu gminy w związku z tym ma do niej zastosowanie art. 97 § 1 O.p. (ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja Podatkowa – przyp. red.), co oznacza, że może być ona ustalana w stosunku do następców prawnych podmiotu, który był właścicielem nieruchomości na dzień wejścia w życie uchwały scaleniowej”.

Wyrok jest nieprawomocny.

Dodatkowo, w publikacji Michała Kijaka pt. „Sprzedaż licytacyjna nieruchomości w sądowym postępowaniu egzekucyjnym a podatek od nieruchomości – wybrane problemy”, autor powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 21 czerwca 2017 roku w sprawie o sygnaturze I SA/Bk 1194/16 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z października 2016 roku o numerze 405.377/D-2/25/16 w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2015 rok, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że: „Zarządca nieruchomości, ustanowiony w trybie art. 931 § 2 k.p.c. (ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks Postępowania Cywilnego – przyp. red.), któremu zarząd na nieruchomością powierzył Sąd w toku komorniczej egzekucji świadczeń pieniężnych prowadzonej przeciwko spółce, nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości”.

Wyrok jest prawomocny od 5 czerwca 2018 roku.

Z kolei w dziale „Orzecznictwo sądów administracyjnych”, został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Mateusza Kownackiego.

Autor porusza tematy: opodatkowania budowli całkowicie zamortyzowanych oraz opodatkowania lokali mieszkalnych objętych najmem krótkotrwałym.
W pierwszym z omawianych zagadnień autor przedstawia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2024 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt III FSK 3409/21. W następnym z omawianych zagadnień autor opisuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2024 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt III FSK 3942/21.

Wyroki są prawomocne.

W dzienniku „Gazeta Współczesna” nr 92 z 13 maja 2024 roku opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 42/24 ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Zabłudowie z sierpnia 2023 roku, o numerze LI.405.2023 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części terenów w obrębie wsi S., K. oraz miasta Zabłudów, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że: „Aby uwzględnić skargę należy więc ustalić, że naruszenie indywidualnego interesu prawnego skarżącego odbyło się bez poszanowania obowiązującego porządku prawnego i to w takim stopniu, że niemożliwe jest pozostawienie kwestionowanych uregulowań w obrocie prawnym. Nie wystarczy więc do uwzględnienia skargi na uchwałę w sprawie planu miejscowego naruszenie wyłącznie subiektywnie uzasadnione (np. sprzeczność ustaleń planu z potrzebami właściciela nieruchomości). (…)
Podkreśla się również, że wynikająca z przepisów art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.p.z.p. (ustawa z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Dz. U. z 2023 r., poz. 977 ze zm. - przyp. red.) samodzielność gminy w zakresie wykonywania zadań planistycznych nie jest nieograniczona, co wiąże z koniecznością poszanowania prawa własności i innych wartości wymienionych w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. Akcentuje się również, że gmina - korzystając z władztwa planistycznego przy uchwalaniu planu miejscowego - obowiązana jest stosować rozwiązania, które będą najmniej uciążliwe dla poszczególnych właścicieli nieruchomości oraz pozostaną w racjonalnej proporcji do zamierzonych celów”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W dziennikach: "Kurier Poranny" i „Gazeta Współczesna” nr 91 z 10 maja 2024 roku opisano postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 82/24 ze skargi na czynność Komendanta Placówki Straży Granicznej w Białowieży z września 2023 roku w przedmiocie zawrócenia cudzoziemca do linii granicy państwowej, w którym Sąd odrzucił skargę oraz zwrócił skarżącemu wpis od skargi.

Postanowienie jest nieprawomocne.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 88 z 7 maja 2024 roku, opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 17/24 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z grudnia 2023 roku o numerze: 2001-IOD.4104.17.2023 w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu otrzymanej pożyczki środków pieniężnych, w którym Sąd oddalił skargę.

Skład orzekający, rozpoznający sprawę, wywiódł że: „(…) nie ma zatem wątpliwości, że sama emisja weksla nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych – przyp. red.). W tym zakresie skarżący i organ prezentują zbieżne stanowisko. Należy jednak podkreślić, że abstrakcyjność zobowiązania wekslowego (oderwanego od istnienia i ważności zobowiązania będącego przyczyną wystawienia weksla), nie oznacza, że nie istnieje podstawa gospodarcza wystawienia weksla, jego causa, którą może okazać się czynność wymieniona w art. 1 ust. 1 u.p.c.c. (ustawa z dnia 9 września 2000 o podatku od czynności cywilnoprawnych, Dz. U. z 2019 r. poz. 1519 ze zm. - przyp. red.), podlegająca już opodatkowaniu PCC”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W dwumiesięczniku „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” nr 2 z okresu marzec-kwiecień 2024 roku przedstawiono wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 28 grudnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 500/23 ze skargi na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z dnia kwietnia 2023 roku, o numerze WOP.7721.143.2022.AH w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie budynku handlowo-usługowego, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd zauważył, że: „(…) dokonanie zgłoszenia i brak sprzeciwu właściwego organu w żadnym razie nie oznacza, że organ nadzoru budowlanego nie może podjąć postępowania w celu dokonania sprawdzenia, czy inwestycja wykonana na podstawie zgłoszenia nie narusza przepisów prawa. Wynika to wprost z art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego, który ma zastosowanie także wtedy, gdy inwestycja została już wykonana (art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego). W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego konsekwentnie wyrażany jest pogląd, że dokonanie zgłoszenia i brak sprzeciwu właściwego organu ma tylko takie znaczenie, że inwestorowi, który wykonał roboty objęte zgłoszeniem, nie można postawić zarzutu samowoli budowlanej, w rozumieniu art. 49b Prawa budowlanego (por. wyroki NSA z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 734/10, z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt II OSK 333/16, z dnia 13 lutego 2018, sygn. akt II OSK 2063/17, dostępne w CBOSA). Natomiast nie oznacza to jeszcze niedopuszczalności bądź bezprzedmiotowości prowadzenia postępowania zmierzającego do sprawdzenia, czy dana inwestycja zrealizowana na podstawie skutecznego zgłoszenia nie narusza w istotny sposób przepisów”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W miesięczniku „Państwo i Prawo” nr 4 z kwietnia 2024 roku, Zbigniew Kwieciak w publikacji pt. „Jaki model skodyfikowanej procedury prawnej w administracji?” powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 marca 2017 roku sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 63/17 ze skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z grudnia 2016 roku w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania w sprawie wstrzymania wypłaty świadczenia z funduszu alimentacyjnego, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd uznał, że: „Wątpliwości co do formy załatwienia przez organ administracji sprawy strony, w sytuacji gdy przepisy ustawy stanowiącej materialnoprawną podstawę jej rozstrzygnięcia odsyłają w kwestiach nieuregulowanych do stosowania kodeksu postępowania administracyjnego, należy rozstrzygać na korzyść decyzyjnej formy załatwienia sprawy. Za takim wyborem przemawia zasada domniemania załatwiania spraw przez organ administracji publicznej w formie decyzji administracyjnej oraz prokonstytucyjna wykładnia przepisów prawa”.

Wyrok jest prawomocny od 22 kwietnia 2017 roku.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 101 z 30 kwietnia 2024 roku opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 29 września 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 344/22 ze skargi na zarządzenie zastępcze Wojewody Podlaskiego z marca 2022 roku, w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd I instancji zauważył, że: „W rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca korzystanie przez skarżącego z mienia gminnego na zasadzie powszechnej dostępności usług na warunkach ogólnych czy też na warunkach ustalonych powszechnie dla danego typu czynności prawnych. Z faktur i dołączonych innych dokumentów wynika wprost, że sprzedaż towarów przez spółkę, której wspólnikiem jest skarżący, nie odbywała się incydentalnie, ale na przestrzeni lat 2019-2021 wielokrotnie. Uzasadnione jest też przyjęcie, iż sprzedaż i świadczenie usług przez radnego miała charakter regularny i zorganizowany – spółka wystawiła na rzecz jednostek organizacyjnych gminy około 200 faktur”.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną skarżącego od powyższego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt III OSK 626/23 oddalił skargę kasacyjną oraz zasądził od skarżącego na rzecz Wojewody Podlaskiego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Wyrok jest prawomocny.

W miesięczniku „Przegląd Podatków Lokalnych i Finansów Samorządowych” nr 4 z kwietnia 2024 roku, w dziale „Orzecznictwo sądów administracyjnych”, został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Mateusza Kownackiego .

Autor porusza tematy: opodatkowania budowli, zlokalizowanych na nieruchomości należącej do spółdzielni mieszkaniowej, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także opodatkowania  budowli sportowej, tj. wyciągu narciarskiego.

W pierwszym z omawianych zagadnień autor powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 grudnia 2023 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt III FSK 3293/21, w którym Sąd stwierdził: „Za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.), a w konsekwencji opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, winny podlegać jedynie te budowle zlokalizowane na nieruchomości należącej do spółdzielni mieszkaniowej, które służą wyłącznie obsłudze lokali użytkowych znajdujących się budynku mieszkalnym, związanych z komercyjną działalnością tej spółdzielni.”.

W drugim z omawianych zagadnień autor przywołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2023 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt I SA/Wr 250/23,w którym Sad stwierdził, że: „Nie ma dostatecznych podstaw do ujęcia w zakres przedmiotu opodatkowania – bez odniesienia się do kategorii obiektu budowlanego, a wyłącznie przy wskazaniu na budowle sportowe wraz z odniesieniem do treści załącznika do u.p.b. kategorii V obiektów budowlanych – takich obiektów sportu i rekreacji, jak: stadiony, amfiteatry, skocznie i wyciągi narciarskie, kolejki linowe, odkryte baseny, zjeżdżalnie wraz z przesądzeniem, że elementy budowlane tych obiektów połączone z towarzyszącymi im urządzeniami technicznymi – jako służące łącznie do realizacji funkcji przypisanej każdemu z tych obiektów – stanowią całość, którą określa się mianem funkcjonalnej.”.

Wyroki są prawomocne.

W dwumiesięczniku „Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych” nr 2 z okresu marzec-kwiecień 2024 roku przytoczono wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 14 lipca 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 290/22 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia 10 marca 2022 roku o numerze SKO.441/121/2022 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego. Sąd stwierdził, że zawarcie umowy o dożywocie między jedną z osób wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 111 z późniejszymi zmianami) a osobą wymagającą opieki, nie ma wpływu na ocenę spełnienia przez inną z tych osób przesłanek uprawniających do świadczenia pielęgnacyjnego.

Wyrok jest prawomocny od 6 września 2022 roku.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 79 z 4 kwietnia 2024 roku opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 14 lutego 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 444/23 ze skargi Miasta Białystok na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o numerze 0113-KDIPT1-1.4012.782.2018.16.ŻR w przedmiocie odmowy wydania interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że: „Obiektywnie niska wartość czynszu w stosunku do wydzierżawionej infrastruktury lotniskowej i czynionych na nią nakładów nie jest usprawiedliwiona okolicznościami związanymi z charakterem gminy jako podatnika VAT czy innego rodzaju korzyściami uzyskiwanymi przez podatnika. Działalność gminy w tym wymiarze niewątpliwie należy postrzegać jako działalność podatnika VAT. Podawane przez Miasto okoliczności uzasadniają przyjęcie takiego statusu, jednocześnie nie usprawiedliwiając określenia wysokości czynszu dzierżawnego w kwocie w istocie oderwanej od ponoszonych nakładów czy innych czynników. Działania Miasta co prawda mogą sprawić, że jego dochody wzrosną, jednak takiego wpływu sąd nie dostrzega w samej współpracy z zarządcą infrastruktury lotniska (w szczególności w formie umowy dzierżawy), lecz w największym stopniu z nakładami na infrastrukturę”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 65 z 2 kwietnia 2024, w artykule Kamila Kłosińskiego pt. „Współwłasność w prawie budowlanym oznacza także współodpowiedzialność” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 27 lutego 2018 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 798/17 ze skargi na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z września 2017 roku w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd stwierdził, że: „Przepis art. 66 u.p.b. (ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo Budowlane) nie wskazuje wprawdzie adresata nałożonych nakazów, lecz jest on konkretyzacją przepisów art. 61 u.p.b., który stanowi, że obowiązki związane z utrzymaniem należytego stanu technicznego obiektu budowlanego spoczywają na jego właścicielu (odpowiednio: na współwłaścicielach). W sytuacji, gdy obiekt budowlany stanowi współwłasność w częściach ułamkowych, to nakazy i zakazy sformułowane w decyzji, powinny być skierowane do wszystkich współwłaścicieli. Nie ma przy tym znaczenia, jaki jest faktyczny podział budynku do użytkowania (quo ad usum), a także czy wykonanie obowiązków leży w interesie innych współwłaścicieli i czy jest zgodne z ich wolą. Organ nadzoru budowlanego nie rozstrzyga o sposobach finansowania wykonania robót ale o obowiązku usunięcia niewłaściwego stanu technicznego obiektu. Spory dotyczące rozliczenia kosztów poniesionych w związku z wykonaniem robót, mogą być rozstrzygane na drodze postępowania cywilnego”.

Wyrok jest prawomocny od 17 kwietnia 2018 roku.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 57 z 20 marca 2024 powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 5 maja 2021 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 165/21 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z lutego 2021 roku, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, którym Sąd oddalił skargę.

Sąd uznał, że: „W związku z przekształceniem spółki cywilnej w spółkę z o.o. osiągnięty przez spółkę cywilną zysk (widniejący w bilansie spółki przekształconej) opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych w ramach działalności spółki cywilnej, po przekształceniu, w chwili wypłaty udziałowcom spółki z o.o., stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 30a ust. 1 pkt 4 i art. 24 ust. 5 u.p.d.o.f.” (ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1426).

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując wniesioną przez skarżącego, skargę kasacyjną od powyższego wyroku, w dniu 14 marca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II FSK 808/21:  
1) uchylił zaskarżony wyrok w całości,
2) uchylił zaskarżoną interpretację,
3) zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

W kwartalniku „Monitor Podatkowy” nr 1 z okresu styczeń-marzec 2024 roku przytoczono poniższe wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• z 12 grudnia 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 634/19 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z sierpnia 2019 roku w przedmiocie podatku od towarów i usług, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w pkt 3 oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd zauważył, że: „Skoro z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, to Spółka nie musi wchodzić we »władztwo ekonomiczne« studni, gdyż już od jej wybudowania posiada nad nimi władztwo, jako właściciel gruntu, na której sporne studnie zostały posadowione i z którym są ściśle związane”.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną organu administracji publicznej od powyższego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 327/20 oddalił skargę kasacyjną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Wyroki są prawomocne.

• z 6 grudnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 363/23 ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 17 lipca 2023 r., nr 2001-IOV.4273.1.2023 w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za miesiąc wrzesień 2018 r., w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd stwierdził, że: „Postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu VAT powinno być odpowiednio uzasadnione i znajdować oparcie w okolicznościach danego postępowania, tj. wskazywać na realną potrzebę dalszej weryfikacji zwrotu. Nie może być więc uznane za prawidłowe postanowienie, w którym nie wyjaśniono w sposób wystarczający rzeczywistej konieczności takiej weryfikacji. Skoro Naczelnik US uznał, że zwrot VAT należy nadal weryfikować, to organ wyższej instancji w postaci DIAS powinien te twierdzenia skonfrontować z aktami sprawy, a więc w tym przypadku dokumentami postępowania podatkowego. Przy czym nie wystarczy wskazać jedynie jakie okoliczności mają być jeszcze przez organ badane, ale potrzeba dalszej weryfikacji prawidłowości zwrotu powinna wynikać z akt sprawy i dotychczas przeprowadzonych dowodów. Jedynie w oparciu o akta postępowania można bowiem skontrolować, czy przeprowadzenie kolejnych dowodów jest niezbędne do wyjaśnienia sprawy, czy nadal istnieją przynajmniej uzasadnione podejrzenia lub wątpliwości co do rozliczeń podatnika, które wymagają dalszego sprawdzenia”.

Wyrok jest prawomocny.

• z 29 listopada 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 377/23 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 4 sierpnia 2023 r. nr 2001-IOD.4100.1.2023 w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2017 rok, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd wywiódł, że: „Skoro wartość udzielonych sobie wzajemnie poręczeń nie jest równoważna (identyczna co do wartości) to znaczy, że jeden z podmiotów nie spełnił świadczenia ekwiwalentnego w stosunku do drugiego podmiotu. Powstała w ten sposób różnica w wysokości kwot przy zestawieniu wzajemnych poręczeń będzie stanowiła przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p (ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, ze zm.).