- Komunikaty Rzecznika Prasowego
- Publikacje prasowe i naukowe
Publikacje prasowe i naukowe
W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 82 z 8 kwietnia 2025 roku, został opublikowany artykuł, którego autorem jest Lidia Blaszka-Griffin pod tytułem „Reforma planistyczna – problemy z przepisami przejściowymi”. Autorka powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 4 lipca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 134/24 ze skargi na uchwałę Rady Gminy Jeleniewo z dnia 19 stycznia 2024 roku, o numerze LIV.337.2024 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów położonych w obrębach geodezyjnych Wołownia, Żywa Woda, Podwysokie Jeleniewskie, Okrągłe i Prudziszki w gminie Jeleniewo, w którym Sąd oddalił skargę.
Sąd podkreślił, że: „(…) zastosowanie art. 67 ust. 3 pkt 2 lit. „a” nowelizacji (nowelizacja wprowadzona ustawą z dnia 7 lipca 2023 roku o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw, Dziennik Ustaw z 2023 roku, pozycja 1688), tzn. przeznaczenie terenów pod oze (odnawialne źródła energii) niezależnie od jego zgodności ze studium jest opcjonalne dla gminy, tzn. jeśli gmina chce taki zamiar zrealizować, ustawa to dopuszcza. Natomiast przepis ten nie oznacza obowiązku gminy dopuszczenia oze (odnawialne źródła energii) na terenach, które pod takie instalacje nie są przeznaczone i na których gmina nie zamierza ich realizować. Jak wynika ze sprawy niniejszej, woli takiej na działkach skarżącego gmina nie miała, co wyczerpująco uzasadniła, a przedstawione argumenty nie wskazują na nadużycie władztwa planistycznego”.
Wyrok jest prawomocny od 5 września 2024 roku.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 63 z 1 kwietnia 2025 roku, został umieszczony artykuł Anny Kulińskiej pod tytułem „Za błędy w realizacji projektów dofinansowywanych z UE zapłaci także zarząd spółki”. Autorka przywołała w nim wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 22 stycznia 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 401/24 ze skargi na decyzję Zarządu Województwa Podlaskiego z dnia 10 września 2024 roku numerze 36/2024 w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności za należności z tytułu podlegającemu zwrotowi dofinansowania, w którym sąd oddalił skargę.
Sąd zauważył, że: „W myśl art. 107 § 1 o.p. (ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) w przypadkach i w zakresie przewidzianym w Rozdziale 15 tejże ustawy, za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem również osoby trzecie. (…) Z treści art. 116 o.p. (Ordynacji podatkowej) wynika (…), że w sprawie odpowiedzialności podatkowej członka zarządu za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością organy podatkowe obowiązane są wykazać, że zaległości wynikają ze zobowiązań, których termin płatności upłynął w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu oraz, że egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części nieskuteczna”.
Wyrok jest nieprawomocny.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 59 z 26 marca 2025 roku, został umieszczony artykuł Marcina Nagórka pod tytułem „Zezwolenie na sprzedaż alkoholu musi zawierać pouczenie o prawie do zrzeczenia się odwołania od decyzji”. Publicysta powołał się w nim na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 15 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 19/15 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia 18 listopada 2014 roku o numerze SKO.420/9/2014 w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających do 4,5% alkoholu oraz na piwo przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną decyzję, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd wywiódł, że: „Decyzja w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest decyzją częściowo związaną, o ograniczonym zakresie uznania administracyjnego. Oznacza to, że warunki wydania takiej decyzji są prawnie określone i spełnienie przez wnioskodawcę ustawowych warunków wiąże się z koniecznością wydania zezwolenia. Jedynie w sytuacji, gdy wnioskodawca nie uzyska pozytywnej opinii komisji rozwiązywania problemów alkoholowych w przedmiocie zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy (z uwagi na przekroczenie limitu punktów sprzedaży alkoholu, czy utytułowanie punktu sprzedaży alkoholu) możliwa jest decyzja odmawiająca przyznania zezwolenia”.
Wyrok jest prawomocny od 4 czerwca 2015 roku.
W dziennikach:
- „Dziennik Gazeta Prawna nr 57 z 24 marca 2025 roku w artykule Izabeli Tomaszewskiej-Gałuszka zatytułowanym „Zadośćuczynienie dla poszkodowanego pracownika może być kosztem firmy” i
- „Rzeczpospolita” nr 66 z 20 marca 2025 roku, w publikacji Aleksandry Tarki pod tytułem „Zapłata za wypadek kosztem”,
autorki powołały się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 maja 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 111/22 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2022 roku o numerze 0111-KDIB2-1.4010.571.2021.1.BKD w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz spółki skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.
„Zdaniem składu orzekającego po stronie Podatnika mamy do czynienia z odpowiedzialnością opartą na zasadzie ryzyka, albowiem wina pracownika nie uchyliła odpowiedzialności Skarżącej z art. 435 § 1 k.c. (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), w zw. z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. 2020 poz. 1320). Innymi słowy nie sposób stwierdzić, że zaniechania po stronie Spółki w zakresie wskazanym w protokole powypadkowym spowodowały, iż uchylona została tym samym spoczywająca na niej odpowiedzialność na zasadzie ryzyka”.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną Dyrektora Informacji Skarbowej od powyższego orzeczenia wyrokiem z 18 marca 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt II FSK 806/22 oddalił skargę kasacyjną i zasądził zwrot kosztów postępowania kasacyjnego od organu administracji publicznej na rzecz spółki skarżącej.
Wyroki są prawomocne.
W dwumiesięczniku „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” nr 1 z 2025 roku został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Michała Celińskiego pod tytułem „Interes publiczny a ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym”. Opisując zagadnienie, autor powołał się na poniższe postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku dotyczące wstrzymania lub odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonych decyzji:
- z 10 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 520/23
- z 13 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 338/24
- z 18 lipca 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 312/17
- z 11 lipca 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 459/17
- z 29 marca 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 206/22
Ponadto, w czasopiśmie został przedstawiony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 28 sierpnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 264/24 ze skargi Gminy Szczuczyn na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2023 roku o numerze 0112-KDIL4.4012.234.2018.14.AR w przedmiocie odmowy wydania interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające jego wydanie postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 grudnia 2022 roku o numerze 0112-KDIL4.4012.234.2018.13.AR oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej Gminy Szczuczyn zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd stwierdził, że: „Związanie oceną prawną, o którym mowa w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935), wyklucza możliwość zwrócenia się przez organ interpretacyjny, ponownie rozpoznający sprawę, o wydanie opinii klauzulowej na podstawie art. 14b § 5c w zw. z § 5b pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383), w sytuacji, gdy sąd administracyjny prawomocnie przesądził, że w sprawie nie istnieje uzasadnione przypuszczenie, iż poszczególne elementy stanu faktycznego lub opisu zdarzenia przyszłego mogą stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361)”.
Wyrok jest prawomocny od 10 października 2024 roku.
Dodatkowo, w artykule Mateusza Kaczochy zatytułowanym „Obligatoryjne umorzenie ogólnego postępowania administracyjnego a bezzasadność żądania strony” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 729/22 ze skargi na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z 18 sierpnia 2022 roku o numerze WOP.7721.72.2022.BŁ w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego dotyczącego legalności robót budowlanych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z 21 kwietnia 2022 roku o numerze WOP.5160.38.2017.RS.
Sąd uznał, że: „ Na gruncie Prawa budowlanego postępowanie staje się, co do zasady, bezprzedmiotowe, jeżeli organy nadzoru budowlanego nie znajdują podstaw do nadania praw lub obowiązków, w tym wydania nakazów bądź zakazów, wynikających z przepisów Prawa budowlanego. Takie ustalenia uprawniają organy nadzoru budowlanego do zastosowania art. 105 § 1 k.p.a. i umorzenia postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego. Wydanie decyzji o umorzeniu postępowania wiąże się z koniecznością uprzedniego zebrania kompletnego materiału dowodowego i poprawnego ustalenia na jego podstawie stanu faktycznego sprawy, który będzie wykluczał prawną możliwość merytorycznego jej rozstrzygnięcia”.
Wyrok jest nieprawomocny.
W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 58 z 11 marca 2025 roku, został opublikowany artykuł Anety Fornalik pod tytułem „Strona postępowania o wydanie pozwolenia na budowę”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 14 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 203/24 ze sprzeciwu od decyzji Wojewody Podlaskiego z dnia 15 marca 2024 roku nr AB-III.7840.4.1.2022.RC w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od Wojewody Podlaskiego na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd uznał, że: „W związku z realizacją inwestycji musi rzeczywiście wystąpić prawne ograniczenie w możliwości zabudowy innej nieruchomości, a nie tylko możliwość jakiegokolwiek oddziaływania danego obiektu. Wobec tego, sama w sobie okoliczność, że dany podmiot jest właścicielem sąsiedniej nieruchomości nie jest wystarczająca do przyjęcia, że podmiotowi temu przysługuje status strony. Chodzi bowiem nie o jakiekolwiek oddziaływanie na nieruchomość, ale o oddziaływanie w sposób ograniczający jej zabudowę. Wobec tego niezbędne jest wyraźne sprecyzowanie konkretnego przepisu prawa administracyjnego, wykluczającego bądź ograniczającego zabudowę działki sąsiedniej ze względu na powstanie projektowanej zabudowy. Ograniczenia wyprowadzane ze wskazanego przepisu prawa administracyjnego muszą być rzeczywiste, a nie hipotetyczne (spekulatywne). Potencjalne oddziaływanie nie może zostać sprowadzone do spekulacji. Chodzi o wskazanie jakiego rodzaju konkretne ograniczenia zabudowy sąsiedniej działki zaktualizują się na skutek powstania projektowanej zabudowy”.
Wyrok jest prawomocny od 14 maja 2024 roku.
W kwartalniku „Monitor Podatkowy” nr 1 z okresu: styczeń-marzec 2025 roku, została opublikowana opinia sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Dariusza Zalewskiego pod tytułem: „Błędy organów podatkowych w dokumentowaniu postępowania dowodowego”. Autor, przedstawiając zagadnienie, powołał się m.in. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 4 kwietnia 2018 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 80/18 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 30 listopada 2017 roku o numerze 2001-PD.4102.80.2017 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 rok, w którym Sąd oddalił skargę.
Sąd uznał, że: „Nie każde naruszenie przepisów w zakresie dopuszczalnego czasu trwania kontroli działalności gospodarczej wywołują skutki określone w art. 77 ust. 6 u.s.d.g. (ustawa z dnia o 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej Dz.U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.). Taki wpływ wywierają jedynie te uchybienia, które w istotny sposób rzutują na wynik kontroli. Samo przekroczenie czasu kontroli, choćby miało charakter rażący, nie może automatycznie dezawuować jej wyników i czynić jej bezskuteczną”.
Wyrok jest prawomocny od 1 grudnia 2020 roku.
W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 52 z 4 marca 2025 roku, został opublikowany artykuł Mateusza Adamskiego pod tytułem „Ile radny ma czasu na zamknięcie swojego biznesu?”, w którym opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 7 listopada 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 561/24 ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Michałowie z dnia 5 września 2024 roku o numerze IV/53/24 w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego, w którym Sąd oddalił skargę.
»Zdaniem Sądu nie sposób uznać, (…), że miesiąc „organizacyjny”, przeznaczony na zakończenie spraw formalnych (m.in wygaśnięcia zawartych umów handlowych), nie powinien się wliczać do trzymiesięcznego terminu z art. 24f ust. 1a u.s.g. (ustawa z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym Dz. U. z 2024 roku, poz. 609 ze zm., dalej: u.s.g. – przyp. red.). Idąc bowiem tym tokiem myślenia można by dowolnie przedłużać termin ustawowy, tłumacząc to zawartymi kontraktami czy też ilością innego rodzaju spraw, które pozostały jeszcze do „domknięcia”. Zaakceptowanie takiego poglądu mogłoby prowadzić do nadużyć oraz nie znajduje oparcia w treści art. 24f ust. 1a u.s.g. Dlatego też Skarżący, obejmując mandat radnego, powinien liczyć się z ewentualnymi skutkami finansowymi związanymi z obowiązkiem zakończenia działalności w terminie trzech miesięcy od dnia ślubowania, w tym koniecznością zmiany lub rozwiązania zawartych umów«.
Wyrok jest nieprawomocny.
W miesięczniku „IT w Administracji” nr 2 z lutego 2025 roku, został opublikowany artykuł Pawła Dymka pod tytułem „Cyfryzacja procesu inwestycyjno-budowlanego”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 374/23 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 3 kwietnia 2024 roku o numerze AB-II.7840.13.2023.MM-a w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające jego wydanie postanowienie Starosty Sejneńskiego z dnia 13 lutego 2023 roku o numerze AB.6743.4.2023 oraz zasądził od Wojewody Podlaskiego na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd zauważył, że: „W doktrynie zgodnie przyjmuje się, że portal e-Budownictwo stanowi narzędzie informatyczne umożliwiające generowanie wniosków, zgłoszeń i zawiadomień w formie dokumentu elektronicznego. Portal ten nie zastępuje przy tym innej platformy urzędowej, tj. ePUAP-u czy elektronicznej skrzynki podawczej w przekazywaniu wniosków, zgłoszeń i zawiadomień do właściwego organu. Przepis art. 79a ustawy stanowi, że portal e-Budownictwo zapewnia możliwość wygenerowania dokumentów, a nie nadawania im biegu w znaczeniu procesowym, z czym wiązałoby się powstanie skutków prawnych związanych z zainicjowaniem procedury administracyjnej (vide: Plucińska – Filipowicz A. (red.), Komentarz do art. 79a, Prawo budowlane, pub. Lex). Także D. Sypniewski twierdzi, że portal e-Budownictwo to system teleinformatyczny, który w ramach cyfryzacji procesu inwestycyjno-budowlanego został udostępniony przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Portal pozwala użytkownikowi wypełniać i przygotować w formie dokumentów elektronicznych różne wnioski, zgłoszenia i zawiadomienia służące załatwianiu spraw administracyjnych związanych z realizacją inwestycji budowlanych. Portal nie zastępuje ePUAP-u lub elektronicznej skrzynki podawczej, ale wyłącznie umożliwia wygenerowanie dokumentu, który użytkownik może złożyć do właściwego organu w dowolny sposób przewidziany przez przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego”.
Wyrok jest prawomocny od 14 października 2023 roku.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 35 z 20 lutego 2025 roku, został opublikowany artykuł Michaliny Topolewskiej pod tytułem „Zagraniczny zasiłek na dziecko jest dochodem”, w którym opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 19 grudnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 654/24 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 24 września 2024 roku o numerze 406.679/E-9/XXI/2024 w przedmiocie zasiłku okresowego, w którym Sąd oddalił skargę.
Sąd uznał, że »Katalog zawarty w art. 8 ust. 4 u.p.s. (ustawa z 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej, t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1283 ze zm.) ma charakter zamknięty. Oznacza to, że tylko świadczenia wprost w nim wymienione podlegają pominięciu przy ustalaniu dochodu na mocy art. 8 ustawy i na potrzeby przyznawania świadczeń z pomocy społecznej. Skoro zaś nie zostało w tym katalogu wymienione wprost świadczenie niemieckie Kindergeld ani też przepis art. 8 ust. 4 ustawy nie zawiera odwołania do innych świadczeń podobnych do świadczenia wychowawczego, jak też nie zawiera sformułowania, że podlegają odliczeniu od dochodu świadczenia "podobne", "o podobnym charakterze" czy "będące odpowiednikiem", natomiast zawiera wskazanie, że odliczeniu podlega świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci - poszukiwanie podobieństwa świadczenia wychowawczego i innych świadczeń otrzymywanych na zasadzie innych rodzajów wykładni niż wykładnia literalna nie znajduje usprawiedliwienia«.
Wyrok jest nieprawomocny.
W „Rzeczpospolitej” nr 36 z 13 lutego 2025 roku, został opublikowany artykuł Ryszarda Sadlika pod tytułem „Praca w gospodarstwie rolnym wydłuża staż pracy”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 grudnia 2009 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 459/09 ze skargi na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Białymstoku z dnia 29 kwietnia 2009 roku w przedmiocie odmowy podwyższenia uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat, w którym Sąd oddalił skargę. W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd uznał, że nie można zaliczyć do stażu pracy lat przepracowanych w gospodarstwie rolnym domownikowi gospodarstwa, bowiem w okresie obowiązywania ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin (Dz.U z 1989 roku Nr 24, poz. 133 z późniejszymi zmianami) za domownika nie uznawano osoby, która kształciła się w spornym okresie w szkole ponadpodstawowej.
Wyrok jest prawomocny.
W dziennikach: "Kurier Poranny" i „Gazeta Współczesna” nr 26 z 7 lutego 2025 roku został opublikowany artykuł Andrzeja Kłopotowskiego pt. „Przydworcowe dalej walczy z niechcianym wieżowcem. Kilkaset osób podpisało się pod listem do radnych”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Białymstoku z 30 stycznia 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 762/24 ze skargi na uchwałę o numerze III/32/24 z dnia 23 maja 2024 roku Rady Miasta Białystok, w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy Oskara Sosnowskiego i Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Białymstoku, w którym Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały i zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego od Rady Miasta Białystok na rzecz skarżącej.
Z krótkim uzasadnieniem orzeczenia w powyższej sprawie można zapoznać się w zakładce „Sprawy rozpoznane”.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 22 z 3 lutego 2025 roku, został opublikowany artykuł Piotra Sienkiewicza pod tytułem „Problemy z eksportem przez Francję mogą złagodzić stanowisko fiskusa”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24 października 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 282/23 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 czerwca 2023 roku o numerze 0113-KDIPT1-2.4012.224.2023.2.JSZ w przedmiocie podatku od towarów i usług, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej koszty postępowania sądowego.
Skład orzekający zauważył, że organ administracji publicznej błędnie założył, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług, dokumentem, który potwierdza wywóz towarów poza obszar Unii Europejskiej jest wyłącznie dokument urzędowy pochodzący od organów celnych – polskich lub innych państw członkowskich.
Sąd podkreślił, że przepisy art. 41 ust. 6 i ust. 6a u.p.t.u. (ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 z późn. zm. dalej: „u.p.t.u.”), tego rodzaju dokumenty (pochodzące od organów celnych), potwierdzające wywóz, wskazują jedynie przykładowo. Z ich treści nie można więc wywieść, że kreują one pewien zamknięty katalog dowodów potwierdzenia wywozu towarów, jako że art. 41 ust. 6a u.p.t.u., wyliczając tego rodzaju dokumenty, posługuje się zwrotem "w szczególności".
Sąd dodał, że konieczność posiadania potwierdzenia wywozu od odpowiednich organów celnych, celem udokumentowania tegoż wywozu, nie wynika także z art. 146 ust. 1 lit. a w zw. z art. 131 Dyrektywy Rady Unii Europejskiej 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347).
Wyrok jest nieprawomocny.
W miesięczniku „Przegląd Podatkowy” nr 1 z 2025 roku przedstawiono glosę aprobującą do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 13 marca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 13/24, autorstwa Magdaleny Marciniak, Agnieszki Krzyżaniak i Justyny Janeczko, pod tytułem „Zaliczenie korekt cen transferowych dokonanych przed 2019 rokiem do kosztów uzyskania przychodów”. Sprawa została wniesiona do sądu ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 14 listopada 2023 roku o numerze 2001-IOD.4100.3.2023 w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1 kwietnia 2017 roku do 31 marca 2018 roku. Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Naczelnika Podlaskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Białymstoku z dnia 10.07.2023 r. nr 318000-CKK1-1.5001.78.2023.72 oraz zasądził od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd stwierdził, że: „Niezasadne jest twierdzenie, że przed nowelizacją ustawy o CIT (ustawa z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych Dz. U. z 2017 r. poz. 2243) w 2019 roku, nie było możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów korekt (tzw. Korekt cen transferowych). Korekty te mają na celu dostosowanie warunków transakcji do realiów rynkowych, a jednocześnie stanowią integralną część przyjętego modelu gospodarczego i spełniają wymogi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT”.
Dodatkowo, w artykule Przemysława Stolarskiego zatytułowanym: „Wykorzystanie odrębnej podmiotowości gospodarczej małżonków w podatku dochodowym od osób fizycznych jako przejaw niedozwolonej optymalizacji podatkowej?” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku 7 czerwca 2021 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 40/21 ze skargi na decyzję Naczelnika Podlaskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Białymstoku z 4 grudnia 2020 roku o numerze 318000-COP.4102.3.2020 w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 rok na skutek skargi kasacyjnej strony skarżącej, Sąd uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 marca 2021 roku w sprawie o sygn. akt I SA/Bk 40/21, uchylił zaskarżoną decyzję Naczelnika Podlaskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Białymstoku z dnia 4 grudnia 2020 roku numer 318000-COP.4102.3.2020 oraz zasądził od Naczelnika Podlaskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Białymstoku na rzecz skarżącego zwrot kosztów sądowych.
Sąd uznał, że: „Do czasu wprowadzenia klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania (15 lipca 2016 r.) za dopuszczalny uznać należy wybór przez podatnika z kilku legalnych konstrukcji, z których każda będzie wywoływała inny skutek podatkowy, tej, która będzie wywoływała skutek najkorzystniejszy z punktu widzenia podatnika”.
Wyroki są nieprawomocne.
W dziennikach: "Kurier Poranny" i „Gazeta Współczesna” nr 21 z 31 stycznia 2025 roku opisano sprawy o sygnaturach akt: II SA/Bk 662/24, II SA/Bk 663/24 i II SA/Bk 668/24 ze skarg NOMADA Stowarzyszenie na Rzecz Integracji Społeczeństwa Międzykulturowego we Wrocławiu na decyzje kolejno o numerach: PD-1/24/ZG i PD-2/24/ZG z dnia 20 sierpnia 2024 roku oraz PD-5/24/ZG z 29 sierpnia 2024 roku Komendanta Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej w Białymstoku, w przedmiocie przebywania w strefie nadgranicznej, w których Sąd oddalił skargi.
Z krótkim uzasadnieniem orzeczeń w powyższej sprawie można zapoznać się w zakładce „Sprawy rozpoznane”.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 13 z 21 stycznia 2025 roku, został opublikowany artykuł Iwony Madei oraz Jagody Rzechowskiej-Ochrym pod tytułem „Spór o miejsca postojowe zależne wciąż nierozstrzygnięty”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 25 maja 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 171/23 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 25 czerwca 2021 roku, o numerze AB-II.7840.6.10.2020.PA w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, w którym Sąd oddalił skargę.
Sąd wyjaśnił, że miejsce postojowe zależne to miejsce postojowe, do którego dostęp może odbywać się przez inne miejsce postojowe. Przeznaczeniem takiego miejsca jest stała możliwość parkowania pojazdów. Jeśli nie ma przepisu, który zabraniałby tworzenia takich miejsc, jest to rozwiązanie zgodne z prawem.
Wyrok jest prawomocny od 20 marca 2024 roku.
W dziennikach: "Kurier Poranny" i „Gazeta Współczesna” nr 11 z 17 stycznia 2025 roku opisano sprawę o sygnaturze akt II SA/Bk 762/24, która została rozpoznana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku 16 stycznia 2025 roku. Sprawa zawisła przed sądem ze skargi na uchwałę o numerze III/32/24 z dnia 23 maja 2024 roku Rady Miasta Białystok, w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy Oskara Sosnowskiego i Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Białymstoku.
Z krótkim uzasadnieniem orzeczenia w powyższej sprawie można zapoznać się w zakładce „Sprawy rozpoznane”.
W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 10 z 16 stycznia 2025 roku, został opublikowany artykuł Joanny Marciniak zatytułowany „Czynsz z dzierżawy znaków towarowych jest opodatkowany ryczałtem”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 5 maja 2021 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 154/21 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 stycznia 2021 roku o numerze 0113-KDIPT2-1.4011.772.2020.2.MM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu dzierżawy znaku towarowego, w którym Sąd uchylił zaskarżoną interpretację oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.
Sąd uznał, że: „Odczytując we wzajemnym powiązaniu przepisy art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) nie ma wątpliwości, że ustawodawca uznaje za źródło przychodu zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe”.
Wyrok jest prawomocny od 24 czerwca 2021 roku.
W kwartalniku „Orzecznictwo w sprawach samorządowych” nr 3-4 z okresu lipiec-grudzień 2024 roku, został zamieszczony artykuł Justyny Przedańskiej pod tytułem „Zwolnienie w podatku od nieruchomości w ramach pomocy de minimis”. Autorka, omawiając zagadnienie, powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 27 listopada 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 761/20 ze skargi Prokuratora Regionalnego w Białymstoku na uchwałę Rady Miasta Białystok z dnia 23 listopada 2015 roku o numerze XIV/198/15 w przedmiocie zwolnienia z podatku od nieruchomości w ramach udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej na terenie Białegostoku, w tym w obrębie podstrefy Białystok Suwalskiej Strefy Ekonomicznej, w której Sąd stwierdził nieważność § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały.
Sąd stwierdził, że: „Uprawnienie określone w art. 7 ust. 3 u.p.o.l. (ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych Dz. U. z 2014 r., poz. 849) do ustanawiania zwolnień przez gminę dotyczy wyłącznie zwolnień przedmiotowych, tj. takich, które odnoszą się do pewnej kategorii przedmiotów opodatkowania. Nie obejmuje natomiast prawa do ustanowienia zwolnień podmiotowo - przedmiotowych, to jest wyłączenia z opodatkowania pewnych kategorii podmiotów znajdujących się w określonej sytuacji faktycznej lub prawnej”.
Wyrok jest prawomocny od 8 stycznia 2021 roku.