Publikacje prasowe i naukowe

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 108 z 5 czerwca 2025 roku został opublikowany artykuł pod tytułem: „Korzystanie z usług podwykonawcy nie wyklucza ulgi IP Box”, którego autorką jest Izabela Tomaszewska-Gałuszka.
W dzienniku „Rzeczpospolita” z nr 130 z 6 czerwca 2025 roku ukazała się publikacja zatytułowana: „Udział fachowca nie zabiera ulgi CIT” autorstwa Aleksandry Tarki.

W obu artykułach, powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 30 października 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 272/24 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 maja 2024 roku o numer 0111-KDIB1-3.4010.87.2024.2.JKU w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd podkreślił, że spółka skarżąca nie jest zobowiązana do samodzielnego prowadzenia prac badawczo-rozwojowych aby skorzystać z ulgi IP Box (stawka 5% PIT lub CIT). Podatnik może nabyć wyniki prac badawczo-rozwojowych od innych podmiotów, zarówno powiązanych jak i niepowiązanych. Kluczowy jest twórczy charakter działań, który w tym przypadku polegał na przedstawianiu przez spółkę pomysłów, wskazywaniu możliwych kierunków rozwoju i ulepszaniu oprogramowania komputerowego oraz strony internetowej. Programista jako podwykonawca realizował pomysły spółki. Istotne znaczenie ma faktyczna rola spółki w powstawaniu kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.  

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną organu administracji publicznej od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 3 czerwca 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt II FSK 61/25 oddalił skargę kasacyjną i zasądził od organu na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

W dziennikach: "Kurier Poranny" i „Gazeta Współczesna” nr 106 z 3 czerwca 2025 roku powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Białymstoku z 13 lipca 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 365/23 ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na rozporządzenie porządkowe Wojewody Podlaskiego z dnia 16 lutego 2023 roku o numerze 1/2023 w sprawie przepisów porządkowych obowiązujących w strefie nadgranicznej przyległej do zewnętrznej granicy państwowej na terenie województwa podlaskiego, w którym Sąd stwierdził  nieważność zaskarżonego rozporządzenia porządkowego.

„W ocenie sądu (…) kwestie związane z uniemożliwieniem przerzucania przedmiotów, będących nośnikiem informacji przez granicę państwa są wystarczająco regulowane istniejącymi przepisami prawa, w szczególności instytucją pomocnictwa i usiłowania popełnienia przestępstw opisanych w art. 264 § 2 i art. 264a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz.U. z 2022 r., poz. 1138, dalej powoływana jako k.k.), czyli przestępstwa nielegalnego przekroczenia granicy przy użyciu przemocy, groźby, podstępu lub we współdziałaniu z innymi osobami bądź też przestępstwa umożliwienia lub ułatwienia innej osobie pobytu na terytorium RP wbrew obowiązującym przepisom”.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną organu administracji publicznej od powyższego orzeczenia, wyrokiem z 16 maja 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt III OSK 2389/23 oddalił skargę kasacyjną.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 105 z 2 czerwca 2025 roku został opublikowany artykuł pod tytułem: „Zdjęcie piwa w gazetce promocyjnej to reklama. Jest od niej 10-proc. opłata”, którego autorką jest Izabela Tomaszewska-Gałuszka. Powołano się w nim na poniższe wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• z 11 października 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 305/23 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 7 czerwca 2023 roku o numerze 2001-IOA.4108.1.2023 w przedmiocie określenia wysokości opłaty z tytułu świadczenia usług będących reklamą napojów alkoholowych, w którym Sąd oddalił skargę oraz
• z 13 sierpnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 206/24 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 4 kwietnia 2024 roku o numerze 2001-IOA.4108.1.2024 w przedmiocie określenia wysokości opłaty z tytułu świadczenia usług będących reklamą napojów alkoholowych, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd wywiódł, że: »Reklama napojów alkoholowych obejmuje rozpowszechnianie i popularyzację znaków towarowych napojów alkoholowych, zaś promocja obejmuje pewne czynności związane z samą sprzedażą i konsumpcją napojów alkoholowych, a także rozdawanie rekwizytów związanych z napojami alkoholowymi. Oznacza to, że przez promocję napojów alkoholowych nie można rozumieć działań polegających na rozpowszechnianiu i popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych. Opisane w decyzji faktury, wystawione tytułem: "promocja Marki...", "udział w gazetce...", "udział w akcji plakatowej...", "udział w akcji billboardowej...", "usługa marketingowa" nie dają jakichkolwiek podstaw do uznania, że Spółka, w zakresie objętym decyzją, prowadziła publiczną degustację napojów alkoholowych, rozdawała rekwizyty związane z napojami alkoholowymi, czy też organizowała sprzedaż premiową tych napojów (bez publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe). Organ trafnie wskazuje, że te same czynności nie mogą wypełniać definicji zawartych w różnych normach prawnych. Reklama napojów alkoholowych nie może być jednocześnie promocją tych napojów w rozumieniu ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi«.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargi kasacyjne strony skarżącej od powyższych orzeczeń wyrokami z dnia 27 maja 2025 roku kolejno w sprawach o sygnaturach akt III FSK 37/24 i III FSK 1288/24 oddalił skargi kasacyjne oraz zasądził od strony skarżącej na rzecz organu administracji publicznej zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.  

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 103 z 29 maja 2025 roku został opublikowany artykuł pod tytułem: „Sprzedaż budynku w budowie jest zwolniona z VAT”, którego autorką jest Izabela Tomaszewska-Gałuszka. Powołano się w nim wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 1 grudnia 2021 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 476/21 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 lipca 2021 roku o numerze 0111-KDIB3-2.4012.319.2021.1.MGO w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku odpłatnej dostawy nieruchomości, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd uznał, że: »(…) opisane we wniosku nakłady poczynione na ten budynek nie mogły zostać uznane za „ulepszenie” w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wielkości tych nakładów nie można identyfikować jako ulepszenia przekraczającego 30% wartości początkowej tego budynku, ponieważ ustalenie wartości początkowej budynku magazynowego po jego nabyciu przez wnioskodawcę nie mogło mieć miejsca z uwagi na niekompletność i niezdatność do używania«.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną organu administracji publicznej od powyższego orzeczenia, wyrokiem z dnia 21 maja 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 340/22 oddalił skargę kasacyjną i zasądził od organu na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 100 z 26 maja 2025 roku, w książce dla prenumeratorów wersji premium „Kontrola podatkowa i celno-skarbowa”, w Rozdziale 4. „Termin zakończenia kontroli podatkowej i kontroli celno-skarbowej”, powołano się na poniższe wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• z 29 września 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 306/10 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 14 kwietnia 2010 roku o numerze PPI/4407-13/143-146/AŚ/10/W w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne kwartały 2006 roku, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną decyzję, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości oraz zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd zauważył, że: „Kontrolowany nie ma możliwości kwestionowania zasadności podanych przyczyn przedłużenia oraz nowego terminu zakończenia kontroli, chyba że kontrolujący nie poda takich przyczyn lub wskaże na nie w sposób nie związany z istotą kontroli”.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 listopada 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 1672/10 uchylił powyższy wyrok, przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku oraz zasądził od skarżącego na rzecz organu administracji publicznej zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

• z 5 października 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt I SAB/Bk 4/16 ze skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku w przedmiocie kontroli podatkowej w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości rozliczania podatku od towarów i usług za czerwiec 2014 roku, w którym Sąd: zobowiązał Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku do zakończenia kontroli podatkowej w terminie 2 miesięcy od dnia zwrotu organowi akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku, stwierdził, że przewlekłość postępowania nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku na rzecz skarżącej spółki zwrot kosztów postępowania.

Sąd zauważył, że: „Organ kontroli nie może skutecznie powoływać się na wielokrotne kierowanie ponagleń o przyśpieszenie czynności sprawdzających argumentując, że nie pozostaje w bezczynności w procesie zbierania dowodów”.

Wyrok jest prawomocny od 19 listopada 2016 roku.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 90 z 12 maja 2025 roku został opublikowany artykuł pod tytułem: „Fiskus nadal będzie zarabiał na swojej opieszałości”, którego autorami są Agnieszka Pokojska i Mariusz Szulc. Powołano się w nim na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 kwietnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 60/24 ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 29 listopada 2023 roku o numerze 2001-IEW.720.17.2023 w przedmiocie oddalenia wniesionych zarzutów w sprawie egzekucji administracyjnej prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że: „Zgodnie art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a. (ustawa z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – przyp. red.) tytuł wykonawczy zawiera treść podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej - także określenie jej wysokości i rodzaju, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, oraz rodzaju i stawki tych odsetek. Zatem w przypadku egzekucji należności pieniężnej określa się wysokość należności oraz termin, od którego nalicza się odsetki. Oznacza to obowiązek wskazania jedynie terminu początkowego naliczania odsetek”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 87 z 7 maja 2025 roku, w dodatku dla prenumeratorów „Samorząd i Administracja” został umieszczony artykuł pod tytułem: „Czas na rozliczenie włodarzy – absolutorium i wotum zaufania”, którego autorami są: Aneta Fornalik, Agata Wencel-Socha i Stanisław Cichocki. Powołano się w nim na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 5 kwietnia 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 89/22 ze skargi na uchwałę Rady Miasta Bielsk Podlaski z dnia 29 czerwca 2021 roku o numerze XXXVII/21 w przedmiocie nieudzielenia wotum zaufania Burmistrzowi Miasta Bielsk Podlaski za 2020 rok, w którym Sąd: stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały oraz zasądził od Rady Miasta Bielsk Podlaski na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd zauważył, że: „na organach władzy publicznej spoczywa obowiązek uzasadnienia swoich rozstrzygnięć w taki sposób, aby możliwe było dokonanie oceny, czy do ich podjęcia doszło w wyniku wszechstronnej i starannej analizy stanu faktycznego i prawnego danej sprawy. Konsekwentnie wskazuje się, że brak uzasadnienia uchwały rady gminy podjęte na podstawie art. 28aa ust. 9 u.s.g. (ustawa z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym tj.: Dz. U. z 2020 r. poz. 713 z późn. zm. – przyp. red.) stanowi rażące naruszenie prawa, gdyż uniemożliwia ustalenie rzeczywistych motywów jej podjęcia (…)”.

Wyrok jest prawomocny od 24 maja 2022 roku.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 86 z 6 maja 2025 roku, został opublikowany artykuł, którego autorką jest Izabela Tomaszewska-Gałuszka, pod tytułem „Opłata przyłączeniowa nie zwiększa wartości początkowej środka trwałego”. Powołano się  w nim na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 10 czerwca 2022 roku w sprawach o sygnaturach akt: I SA/Bk 147/22, I SA/Bk 148/22, I SA/Bk 149/22, I SA/Bk 150/22 oraz I SA/Bk 151/22 ze skargi na interpretacje indywidualnie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 lutego 2022 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, w którym Sąd oddalił skargi.

Sąd podkreślił, że: (…) wydatki z tytułu opłat za przyłączenie do sieci (energetycznej – przyp. red.) nie są innymi kosztami dającymi się zaliczyć do wartości wytworzenia środków trwałych w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. (ustawa z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych – przyp. red.), lecz wydatkami pozwalającymi na użytkowanie środka trwałego w działalności gospodarczej, realizowanymi gdy obiekt budowlany już istnieje i umożliwia instalację przyłączy. Nie zmienia tego stanowiska fakt, że (…) koszty opłat przyłączeniowych zostaną poniesione przed oddaniem budynku do użytkowania. Moment uiszczenia opłaty nie może, zdaniem Sądu, wpłynąć na ocenę, czy dany koszt jest kosztem wytworzenia środka trwałego.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargi kasacyjne strony skarżącej od powyższych wyroków, w dniu 23 kwietnia 2025 roku, w sprawach o sygnaturach akt: II FSK 959/22, II FSK 960/22,  II FSK 967/22, II FSK 968/22 i II FSK 969/22 oddalił skargi kasacyjne oraz zasądził od strony skarżącej na rzecz organu administracji publicznej zwrot kosztów postępowania sądowego.  

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 83/84 z 30 kwietnia 2025 roku – 4 maja 2025 roku, w dodatku dla prenumeratorów „Samorząd i Administracja” został umieszczony artykuł Piotra Jarzyńskiego pod tytułem „Zgłoszenie budowy lub innych robót budowlanych – procedury i praktyka”. Autor powołał się w nim na poniższe wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku:

• z 25 czerwca 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 197/20 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 30 grudnia 2019 roku o numerze AB-II.7843.21.2019.AK w przedmiocie wniesienia sprzeciwu przyjęcia zgłoszenia oraz nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę przydomowej oczyszczalni ścieków, w którym Sąd oddalił skargę.
  
  Sąd stwierdził, że: „W świetle art. 30 ust. 7 pkt 4 u.p.b. (ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.] w zw. z art. 30 ust. 5 u.p.b. nie jest konieczne udowodnienie, że planowane przedsięwzięcie wprowadzi, utrwali bądź zwiększy ograniczenia lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Wystarczające jest wskazanie przesłanek związanych ze stanem faktycznym sprawy, z których wynika, że powyższe pogorszenie warunków i zwiększenie uciążliwości jest prawdopodobne, nawet w stopniu minimalnym”.
  
  Wyrok jest prawomocny od 10 września 2020 roku.
   
• z 24 września 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 502/15 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 13 maja 2015 roku o numerze WI-II.7843.5.2015.PA w przedmiocie wniesienia sprzeciwu przyjęcia zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych, w którym Sąd oddalił skargę.
  
  Sąd uznał, że: „Postępowanie w sprawie wniesionego sprzeciwu jest postępowaniem dwuinstancyjnym. W myśl zasady wyrażonej w art. 15 (ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego) organ odwoławczy ma kompetencje nie tylko kontrolne, ale i merytoryczne. Zobowiązany jest zatem rozpatrzyć sprawę ponownie w oparciu o kompletny materiał dowodowy, nie będąc związanym oceną prawną dokonaną przez organ pierwszej instancji. Zasadne jest, że organ drugiej instancji dostrzega konieczność uzupełnienia zgłoszenia, by spełniło ono wymogi materialno- prawne określone w art. 30 ust. 2 (ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.). Tylko zgłoszenie odpowiadające tym wymogom może stanowić przedmiot dokonywanej przez organy oceny zamiaru inwestycyjnego pod kątem jego zgodności z prawem, a w przypadku, gdy ocena ta będzie pozytywna - stanowić podstawę realizacji inwestycji. Należy przy tym podkreślić, że nie tylko organ pierwszej instancji, lecz również organ odwoławczy jest organem właściwym do wydania postanowienia, o którym mowa w art. 30 ust. 2 p.b.”

           Wyrok jest prawomocny od 19 listopada 2015 roku.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 82 z 8 kwietnia 2025 roku, został opublikowany artykuł, którego autorem jest Lidia Blaszka-Griffin pod tytułem „Reforma planistyczna – problemy z przepisami przejściowymi”. Autorka powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 4 lipca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 134/24 ze skargi na uchwałę Rady Gminy Jeleniewo z dnia 19 stycznia 2024 roku, o numerze LIV.337.2024 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów położonych w obrębach geodezyjnych Wołownia, Żywa Woda, Podwysokie Jeleniewskie, Okrągłe i Prudziszki w gminie Jeleniewo, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd podkreślił, że: „(…) zastosowanie art. 67 ust. 3 pkt 2 lit. „a” nowelizacji (nowelizacja wprowadzona ustawą z dnia 7 lipca 2023 roku o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw, Dziennik Ustaw z 2023 roku, pozycja 1688), tzn. przeznaczenie terenów pod oze (odnawialne źródła energii) niezależnie od jego zgodności ze studium jest opcjonalne dla gminy, tzn. jeśli gmina chce taki zamiar zrealizować, ustawa to dopuszcza. Natomiast przepis ten nie oznacza obowiązku gminy dopuszczenia oze (odnawialne źródła energii) na terenach, które pod takie instalacje nie są przeznaczone i na których gmina nie zamierza ich realizować. Jak wynika ze sprawy niniejszej, woli takiej na działkach skarżącego gmina nie miała, co wyczerpująco uzasadniła, a przedstawione argumenty nie wskazują na nadużycie władztwa planistycznego”.

Wyrok jest prawomocny od 5 września 2024 roku.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 63 z 1 kwietnia 2025 roku, został umieszczony artykuł Anny Kulińskiej pod tytułem „Za błędy w realizacji projektów dofinansowywanych z UE zapłaci także zarząd spółki”. Autorka przywołała w nim wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 22 stycznia 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 401/24 ze skargi na decyzję Zarządu Województwa Podlaskiego z dnia 10 września 2024 roku numerze 36/2024 w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności za należności z tytułu podlegającemu zwrotowi dofinansowania, w którym sąd oddalił skargę.

Sąd zauważył, że: „W myśl art. 107 § 1 o.p. (ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) w przypadkach i w zakresie przewidzianym w Rozdziale 15 tejże ustawy, za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem również osoby trzecie. (…) Z treści art. 116 o.p. (Ordynacji podatkowej) wynika (…), że w sprawie odpowiedzialności podatkowej członka zarządu za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością organy podatkowe obowiązane są wykazać, że zaległości wynikają ze zobowiązań, których termin płatności upłynął w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu oraz, że egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części nieskuteczna”.

Wyrok jest nieprawomocny.

W „Dzienniku Gazeta Prawna” nr 59 z 26 marca 2025 roku, został umieszczony artykuł Marcina Nagórka pod tytułem „Zezwolenie na sprzedaż alkoholu musi zawierać pouczenie o prawie do zrzeczenia się odwołania od decyzji”. Publicysta  powołał się w nim na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 15 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 19/15 ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia 18 listopada 2014 roku o numerze SKO.420/9/2014 w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających do 4,5% alkoholu oraz na piwo przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną decyzję, stwierdził, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd wywiódł, że: „Decyzja w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest decyzją częściowo związaną, o ograniczonym zakresie uznania administracyjnego. Oznacza to, że warunki wydania takiej decyzji są prawnie określone i spełnienie przez wnioskodawcę ustawowych warunków wiąże się z koniecznością wydania zezwolenia. Jedynie w sytuacji, gdy wnioskodawca nie uzyska pozytywnej opinii komisji rozwiązywania problemów alkoholowych w przedmiocie zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy (z uwagi na przekroczenie limitu punktów sprzedaży alkoholu, czy utytułowanie punktu sprzedaży alkoholu) możliwa jest decyzja odmawiająca przyznania zezwolenia”.

Wyrok jest prawomocny od 4 czerwca 2015 roku.

W dziennikach:

• „Dziennik Gazeta Prawna nr 57 z 24 marca 2025 roku w artykule Izabeli Tomaszewskiej-Gałuszka zatytułowanym „Zadośćuczynienie dla poszkodowanego pracownika może być kosztem firmy” i
• „Rzeczpospolita” nr 66 z 20 marca 2025 roku, w publikacji Aleksandry Tarki pod tytułem „Zapłata za wypadek kosztem”,

autorki powołały się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 maja 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 111/22 ze skargi na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2022 roku o numerze 0111-KDIB2-1.4010.571.2021.1.BKD w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz spółki skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

„Zdaniem składu orzekającego po stronie Podatnika mamy do czynienia z odpowiedzialnością opartą na zasadzie ryzyka, albowiem wina pracownika nie uchyliła odpowiedzialności Skarżącej z art. 435 § 1 k.c. (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), w zw. z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. 2020 poz. 1320). Innymi słowy nie sposób stwierdzić, że zaniechania po stronie Spółki w zakresie wskazanym w protokole powypadkowym spowodowały, iż uchylona została tym samym spoczywająca na niej odpowiedzialność na zasadzie ryzyka”.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę kasacyjną Dyrektora Informacji Skarbowej od powyższego orzeczenia wyrokiem z 18 marca 2025 roku w sprawie o sygnaturze akt II FSK 806/22 oddalił skargę kasacyjną i zasądził zwrot kosztów postępowania kasacyjnego od organu administracji publicznej na rzecz spółki skarżącej. 

Wyroki są prawomocne.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 58 z 11 marca 2025 roku, został opublikowany artykuł Anety Fornalik pod tytułem „Strona postępowania o wydanie pozwolenia na budowę”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 14 maja 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 203/24 ze sprzeciwu od decyzji Wojewody Podlaskiego z dnia 15 marca 2024 roku nr AB-III.7840.4.1.2022.RC w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, w którym Sąd: uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od Wojewody Podlaskiego na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd uznał, że: „W związku z realizacją inwestycji musi rzeczywiście wystąpić prawne ograniczenie w możliwości zabudowy innej nieruchomości, a nie tylko możliwość jakiegokolwiek oddziaływania danego obiektu. Wobec tego, sama w sobie okoliczność, że dany podmiot jest właścicielem sąsiedniej nieruchomości nie jest wystarczająca do przyjęcia, że podmiotowi temu przysługuje status strony. Chodzi bowiem nie o jakiekolwiek oddziaływanie na nieruchomość, ale o oddziaływanie w sposób ograniczający jej zabudowę. Wobec tego niezbędne jest wyraźne sprecyzowanie konkretnego przepisu prawa administracyjnego, wykluczającego bądź ograniczającego zabudowę działki sąsiedniej ze względu na powstanie projektowanej zabudowy. Ograniczenia wyprowadzane ze wskazanego przepisu prawa administracyjnego muszą być rzeczywiste, a nie hipotetyczne (spekulatywne). Potencjalne oddziaływanie nie może zostać sprowadzone do spekulacji. Chodzi o wskazanie jakiego rodzaju konkretne ograniczenia zabudowy sąsiedniej działki zaktualizują się na skutek powstania projektowanej zabudowy”.

Wyrok jest prawomocny od 14 maja 2024 roku.

W kwartalniku „Monitor Podatkowy” nr 1 z okresu: styczeń-marzec 2025 roku, została opublikowana opinia sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Dariusza Zalewskiego pod tytułem: „Błędy organów podatkowych w dokumentowaniu postępowania dowodowego”. Autor, przedstawiając zagadnienie, powołał się m.in. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 4 kwietnia 2018 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 80/18 ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 30 listopada 2017 roku o numerze 2001-PD.4102.80.2017 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 rok, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd uznał, że: „Nie każde naruszenie przepisów w zakresie dopuszczalnego czasu trwania kontroli działalności gospodarczej wywołują skutki określone w art. 77 ust. 6 u.s.d.g. (ustawa z dnia o 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej Dz.U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.). Taki wpływ wywierają jedynie te uchybienia, które w istotny sposób rzutują na wynik kontroli. Samo przekroczenie czasu kontroli, choćby miało charakter rażący, nie może automatycznie dezawuować jej wyników i czynić jej bezskuteczną”.

Wyrok jest prawomocny od 1 grudnia 2020 roku.

W dzienniku „Rzeczpospolita” nr 52 z 4 marca 2025 roku, został opublikowany artykuł Mateusza Adamskiego pod tytułem „Ile radny ma czasu na zamknięcie swojego biznesu?”, w którym opisano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 7 listopada 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt  II SA/Bk 561/24 ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Michałowie z dnia 5 września 2024 roku o numerze IV/53/24 w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego, w którym Sąd oddalił skargę.

»Zdaniem Sądu nie sposób uznać, (…), że miesiąc „organizacyjny”, przeznaczony na zakończenie spraw formalnych (m.in wygaśnięcia zawartych umów handlowych), nie powinien się wliczać do trzymiesięcznego terminu z art. 24f ust. 1a u.s.g. (ustawa z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym Dz. U. z 2024 roku, poz. 609 ze zm., dalej: u.s.g. – przyp. red.). Idąc bowiem tym tokiem myślenia można by dowolnie przedłużać termin ustawowy, tłumacząc to zawartymi kontraktami czy też ilością innego rodzaju spraw, które pozostały jeszcze do „domknięcia”. Zaakceptowanie takiego poglądu mogłoby prowadzić do nadużyć oraz nie znajduje oparcia w treści art. 24f ust. 1a u.s.g. Dlatego też Skarżący, obejmując mandat radnego, powinien liczyć się z ewentualnymi skutkami finansowymi związanymi z obowiązkiem zakończenia działalności w terminie trzech miesięcy od dnia ślubowania, w tym koniecznością zmiany lub rozwiązania zawartych umów«.

Wyrok jest nieprawomocny.

W dwumiesięczniku „Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego” nr 1 z okresu styczeń-luty 2025 roku został opublikowany artykuł asystenta sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Michała Celińskiego pod tytułem „Interes publiczny a ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym”. Opisując zagadnienie, autor powołał się na poniższe postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku dotyczące odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonych decyzji:

• z 10 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 520/23
• z 13 czerwca 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 338/24
• z 18 lipca 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 312/17
• z 11 lipca 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 459/17
• z 29 marca 2022 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 206/22

Kolejno, w czasopiśmie został przedstawiony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 28 sierpnia 2024 roku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bk 264/24 ze skargi Gminy Szczuczyn na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2023 roku o numerze 0112-KDIL4.4012.234.2018.14.AR w przedmiocie odmowy wydania interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające jego wydanie postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 grudnia 2022 roku o numerze 0112-KDIL4.4012.234.2018.13.AR oraz zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej Gminy Szczuczyn zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd stwierdził, że: „Związanie oceną prawną, o którym mowa w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935), wyklucza możliwość zwrócenia się przez organ interpretacyjny, ponownie rozpoznający sprawę, o wydanie opinii klauzulowej na podstawie art. 14b § 5c w zw. z § 5b pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383), w sytuacji, gdy sąd administracyjny prawomocnie przesądził, że w sprawie nie istnieje uzasadnione przypuszczenie, iż poszczególne elementy stanu faktycznego lub opisu zdarzenia przyszłego mogą stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361)”.

Wyrok jest prawomocny od 10 października 2024 roku.

Dodatkowo, w artykule Mateusza Kaczochy zatytułowanym „Obligatoryjne umorzenie ogólnego postępowania administracyjnego a bezzasadność żądania strony” powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 9 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 729/22 ze skargi na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z 18 sierpnia 2022 roku o numerze WOP.7721.72.2022.BŁ w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego dotyczącego legalności robót budowlanych, w którym Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z 21 kwietnia 2022 roku o numerze WOP.5160.38.2017.RS.

Sąd uznał, że: „Na gruncie Prawa budowlanego postępowanie staje się, co do zasady, bezprzedmiotowe, jeżeli organy nadzoru budowlanego nie znajdują podstaw do nadania praw lub obowiązków, w tym wydania nakazów bądź zakazów, wynikających z przepisów Prawa budowlanego. Takie ustalenia uprawniają organy nadzoru budowlanego do zastosowania art. 105 § 1 k.p.a. i umorzenia postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego. Wydanie decyzji o umorzeniu postępowania wiąże się z koniecznością uprzedniego zebrania kompletnego materiału dowodowego i poprawnego ustalenia na jego podstawie stanu faktycznego sprawy, który będzie wykluczał prawną możliwość merytorycznego jej rozstrzygnięcia”.

Wyrok jest nieprawomocny.

Końcowo, w dwumiesięczniku opublikowano artykuł pod tytułem: „Zasada dyspozycyjności w polskiej procedurze administracyjnej na przykładzie wniosku o umorzenie postępowania oraz cofnięcia odwołania”, którego autorem jest Filip Prusik-Serbinowski. Powołano się w nim na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 7 czerwca 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II SAB/Bk 24/19 ze skargi na bezczynność Okręgowej Rady Adwokackiej w Białymstoku w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie orzeczenia o trwałej niezdolności do wykonywania zawodu adwokata, w którym Sąd oddalił skargę.

Sąd uznał, że: „Żaden przepis prawa, w tym art. 105 k.p.a. (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks Postępowania Administracyjnego – przyp. red.), nie daje podstaw do wydania decyzji ani postanowienia o odmowie umorzenia postępowania. Decyzja o odmowie umorzenia postępowania, jako wydana bez podstawy prawnej, dotknięta jest nieważnością (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.)”.

Wyrok jest prawomocny od 3 sierpnia 2019 roku.

W dwumiesięczniku „Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych” nr 1 z okresu: styczeń-luty 2025 roku opublikowano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 29 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 466/23 ze skargi na postanowienie Wojewody Podlaskiego z dnia 9 maja 2023 roku, o numerze WGVI.7534.49.2023 w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające jego wydanie postanowienie Starosty Augustowskiego z dnia 24 lutego 2023 roku numer GK.6825.1.2023.AM oraz zasądził od Wojewody Podlaskiego solidarnie na rzecz skarżących zwrot kosztów postępowania sądowego.

Sąd wywiódł, że: „Decyzja wydana w uproszczonym postępowaniu legalizacyjnym uzasadnia zastosowanie trybu z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1495 ze zm.), albowiem potwierdza fakt zabudowania nieruchomości budynkiem przeznaczonym na cele mieszkaniowe w dniu 1 stycznia 2019 roku”.

Wyrok jest prawomocny od 29 sierpnia 2023 roku.

W miesięczniku „IT w Administracji” nr 2 z lutego 2025 roku, został opublikowany artykuł Pawła Dymka pod tytułem „Cyfryzacja procesu inwestycyjno-budowlanego”, w którym powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 24 sierpnia 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt II SA/Bk 374/23 ze skargi na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 3 kwietnia 2024 roku o numerze AB-II.7840.13.2023.MM-a w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej, w którym Sąd: uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające jego wydanie postanowienie Starosty Sejneńskiego z dnia 13 lutego 2023 roku o numerze AB.6743.4.2023 oraz zasądził od Wojewody Podlaskiego na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.